Mity zwiazane z taijiquan
Wokół taijiquan narosło wiele fałszywych mitów i wyobrażeń. Sztuka ta jest szeroko rozpowszechniona w całym świecie i te fałszywe wyobrażenia z nią związane powielane są w kolejnych serwisach i publikacjach, w książkach, artykułach i stronach internetowych.
Większość tych mitów wyszło z samych Chin i zostało bezkrytycznie powielone na Zachodzie.
Ponieważ nigdy nie da sie poznać tej sztuki opierając się na fałszywych wyobrażeniach będziemy propagować faktyczne i prawdziwe informacje poparte badaniami historycznymi oraz rzetelnym przekazem z samego źródła.
Jest to najbardziej rozpowszechniony mit nie mający żadnych podstaw historycznych. Sama postać Zhang Sanfenga jest dość iluzoryczna i pojawia się w niektórych zapiskach w epoce Ming, jednak bez żadnego odniesienia do sztuk walki. Pierwsze wzmianki łączące Zhang Sanfenga z tzw. wewnętrznymi stylami walki pojawiły się w epitafium poświęconym Wang Zhengnan napisanym przez Huang Zhongxi na poczatku dynasti Qing, czyli dobre kilkaset lat po domniemanej śmierci legendarnego taoisty.
Huang Zhongxi był znanym filozofem, poetą-pisarzem. Należał do liderów podziemnego ruchu dążącego do przywrócenia niedawno obalonej dynastii Ming. Ceszarz nowo ustanowionej dynastii Qing bardzo mocno wspierał buddyzm, który często traktowany był przez ludność jako religia obca, przeciwstawiana rodzimemu taoizmowi. Wówczas też zaczął być podkreślany podział na tzw zewnętrzne style walki z ośrodkiem buddyjskim w Shaolin jako głównym ich nurtem i tzw. wewnętrzne style łączone z taoizmem i Wudang. Ponieważ zewnętrzne style miały swego patriarchę-prekursora w osobie słynnego Bodhidharmy, wewnętrzne style musiały mieć kogoś równie słynnego. Przypisanie przez Huang Zhongxi powstania tzw. wewnętrznej sztuki walki do legendy mistycznego taoisty, było pewnego rodzaju manifestem skierowanym przeciwko nowej władzy. Chociaż nigdy nie określono jednoznacznie żadnych faktów z jego życia oprócz fantastycznych historii przypisujacych mu nadprzyrodzone moce, Zhang Sanfeng został uznany za świętego i kanonizowany przez ceszarza Chengzu z dynastii Ming w 1459 r. Stąd też utożsamianie się środowisk oporu przeciwko mandżurskiej dynastii Qing, z postacia Zhang Sanfenga miało wymiar symboliczny. W okresie ponad kilkuset lat, od czasów pierwszych wzmianek o Zhang Sanfengu do tego epitafium napisanego w drugiej połowie XVII w, w żadnych traktatach ani opracowaniach dotyczących sztuk walki, a byłe tego conajmniej kilka, nie pojawia się imię tego mistycznego taoisty. Ta zmiana jego roli nastąpiła dopiero po upadku Ming z powodów, o których napisano powyzej. I tak to się zaczęło. Na początku XX w. gdy taijiquan zaczęło byc coraz bardziej popularne za sprawą głównie rodziny Yang i Wu, zaczęto dociekać jakie były początki tej sztuki. Pojawiły sie opracowania nawiązujące do Huang Zongxi i tak Zhang Sanfeng, od nieśmiertelnego filozofa taoisty, przeistoczył sie w twórcę, najpierw dość ogólnie pojmowanej wewnetrznej sztuki walki, a potem juz konkretnie, w twórcę traijiquan.
Opinię tę rozpowszechniano głównie w okresie gdy taijiquan stało się modne wśród arystokracji i postać mitycznego taoisty, o wyczynach którego tworzono nieprawdopodobne historie, który jakoby we śnie lub natchniony widokiem walki żurawia z wężem, stworzył pełną gracji sztukę walki o powolnych miękkich ruchach, dodawała aury tajemniczości i niezwykłości zarówno samej sztuce, jak i historii jej powstania.
Fakt, że Yang Luchan uczył sie w rodzinie Chen w wiosce Chenjiagou i od
niego następnie sztuka ta rozprzestrzeniła się i zmodyfikowała w różne
style, jakoś nie pasował do legendy o jej początku. Uczniowie i następcy Yang Luchana konsekwentnie lansowali Zhang Sanfenga w swoich publikacjach i opracowaniach dotyczących taijiquan, jako jego twórcę i tak to poszło w świat. Następnie, po wyjściu tej sztuki na Zachód, gdzie początkowo praktykowano głównie styl Yang ten mit został utrwalony i jest lansowany do dzisiaj w wielu kolejnych publikacjach.
Jednakze w latach trzydziestych XX w. grupa historyków i badaczy pod przewodnictwem Tang Hao miłośnika i historyka sztuk walki, poszukując historycznych źródeł dotarła do Chenjiagou i badając zapiski historyczne przechowywane w rodzinie Chen oraz inne archiwa z tego okresu jednoznacznie stwierdziła, że sztuka walki znana obecnie jako taijiquan została zapoczątkowana w Chenjiagou i jest nierozerwalnie związane z rodziną Chen. (Więcej o powstaniu taijiquan w historii)
Mit 2. Yang Luchan opanował taijiquan podglądając trening
z ukrycia.
Mit 3. Taijiquan jest łagodną sztuką, w której nie używa się
siły mięśni, a tylko wewnętrznej energii Qi.
Mit 4. Styl chen taijiquan to głównie bojowe formy paochui
tzw. armatnie pięści, a prawdziwego taijiquan nauczył
ich tajemniczy mistrz Jiang fa ucząc Chen Changxina.
Mit 5. W taijiquan jeśli jedna ręka jest yang, druga zawsze
jest yin.
Mit 6. Tzw. błąd podwójnego ciężaru polega na
równomiernym obciążeniu obu nóg.
Mit 7. Możliwe jest odrzucenie przeciwnika samą energią Qi
nawet go nie dotykając.
Mit 8. Istnieje prawdziwy tzw. klasztorny przekaz taijiquan
i zdegenerowany przekaz świecki związany z rodziną
Chen.
Mit 9. W taijiquan ruchy powinny być wolne, miękkie, koliste
i wykonywane w jednostajnym tempie.
opracowania wkrótce